Hanneke Gunsing, vrijwilligster donderdagmorgenploeg
Je komt ’s morgens binnen en tuinman Henk heeft een taak voor je. En zo wordt er geharkt, gesjouwd, gecomposteerd, gesnoeid, bewaterd, ontluisd, de vijver ontkroosd, geveegd, bordjes gerepareerd. Met een koffiepauze in de kas. De bekerplant boven ons hoofd hoort ons praten over de verkiezingsuitslag, dementerende ouders, het chippen van katten; het kan alle kanten op met onze verschillende achtergronden. Interessant, ook.
Als pensionado heb je zelden koffiepauze en wat je zoal moet doen kan morgen ook nog wel of overmorgen. Maar als je je Hortustaak hebt uitgevoerd, ga je tevreden naar huis en heb je daarna welverdiend vrij, heerlijk.
Dankzij de inzet van vrijwilligers is de ‘Oude Dame’ zo mooi als ze nu is. Ooit bedacht de gemeente dat ze maar een parkeerplaats moest worden, maar daar hebben mensen zich met hand en tand tegen verzet. Nu is het een prachtplaats waar bomen en planten met liefde worden ‘geparkeerd’ en onderhouden door al die handen.
Bij de jaarlijkse snertbijeenkomst bij de vijver (met bijbehorend snertweer, dus binnen verder in de Oranjerie) ontmoeten de vrijwilligers van de dinsdag en donderdag elkaar. Leuke gesprekken en een afscheid van iemand, die er 10 jaar hand-en spandiensten heeft verricht. Dat komt vaak voor: dat mensen heel lang vrijwilliger zijn hier.
Laatst in de kas sprak een oudere mevrouw mij aan, terwijl ik ontluisde. Ze was zo blij dat de Hortus weer open was na een lange pauze door corona en verbouwing. Ze was jarenlang vrijwilligster geweest. Ik ben als het ware haar opvolgster. Wat een mooi beeld, die lange lijn van mensen net hun inzet.
We gaan nu even op pauze, want ….. we hebben kerstvakantie! Daarvan geniet ik ouderwets.
Tot in het volgende jaar, wanneer we weer verder werken aan een 2024, waarin de Oude Hortus er weer gekleurd bijligt.